Friday, December 7, 2007

เพื่อนเก่ามาบ้าน




ลุงวรรณค่ะตั้งแต่หนูย้ายมาอยู่บ้านที่รังสิต หนูมักแหงนหน้าดูท้องฟ้าแทบทุกคืนเวลาออกมาปิดประตูบ้าน คอยมองหาดาวดวงโตโตที่เคยเห็น ตอนเด็กๆ หนูอยู่บ้านที่บางขุนนนท์ช่วงนั้นยังไม่มีหมู่บ้านหรือถนนตัดผ่านมาก จากเตียงนอนหนูยังมองเห็นดาวหลายดวงเวลาจ้องมองนานๆ จะดูเหมือนดาวเป็นเม็ดรีๆ หมุนเร็วๆ มีแสงเป็นประกายออกมา แต่พอโตมาก็ไม่ค่อยได้เห็นอีก จำได้ว่าครั้งหนึ่งไปเที่ยวเมืองกาญจฯ ตกค่ำเห็นดาวเต็มฟ้าเลยค่ะ ดวงใหญ่มากด้วย ใหญ่จนรู้สึกว่าถ้าเอื้อมมือออกไปพ้นระเบียงจะหยิบดาวลงมาได้ หลังจากนั้นเวลาไปต่างจังหวัดพอตกกลางคืนหนูจะแหงนหน้ามองหาดาวดวงโตๆ อีก แต่ก็ไม่เคยเห็นอีกเลย

เมื่อคืนก่อนวันเฉลิมที่บ้านหนูไฟดับ อยู่ในบ้านก็ไม่รู้จะทำอะไร เลยออกมายืนรับลมหน้าบ้าน แล้วก็อดไม่ได้ที่จะแหงนหน้ามองฟ้าเหมือนกับที่เคยทำ คืนนี้ดาวเต็มฟ้าเลยค่ะดวงโตๆ ทั้งนั้นเลย เยอะขนาดมองเห็นดาวจระเข้หมดตัวเลยค่ะ หนูรู้สึกเหมือนเจอเพื่อนเก่าที่หายหน้าไปนาน มองดูอยู่นานมากอยากจะจดจำภาพดาวทั้งหมดเก็บไว้ให้มากที่สุดค่ะ เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะเจอกันอีก บางครั้งสิ่งที่เราคิดถึงก็อยู่ใกล้เราแค่เอื้อมแต่ฝุ่นควันเมฆหมอกบางๆ ก็กั้นไว้จนรู้สึกเหมือนอยู่ห่างไกลแสนไกลนะคะ วันไหนลุงวรรณไปเที่ยวเมืองกาญจฯ ชวนหนูไปด้วยนะคะหนูอยากไปเจอเพื่อนเก่าอีก

ภาพจาก วิชาการ.คอม