ยุคข้าวยาก หมากแพง พ่อค้าคนกลางรวย

ลุงวรรณที่รัก

วันก่อนหนูไปบองมาเช่มาค่ะ เห็นราคาข้าวสารแล้วใจหาย (แต่ยังหายใจอยู่นะคะ) ราคาข้าวหอมอย่างที่หนูเคยซื้ออยู่โลละ 24 บาท ขึ้นเป็น 40 ข้าวเส้าไห้จากโลละ 17 บาท ขึ้นเป็น 34 อะไรมันจะขนาดนั้น ตัดใจค่ะไม่ซื้อขึ้นราคาแพงเกินกว่าเหตุ เดินเข้าร้านโครงการหลวงซื้อข้าวกล้องหอมมะลิแบบถุง 2 กิโล ราคา 60 บาท หยิบนมสดอีก 1 ขวดใหญ่ 1 ลิตรเต็มค่ะ ไม่เหมือนยี่ห้ออื่นที่ทำขวดใหญ่แต่จริงๆ มีแค่ 800 ml. ราคา 40 บาท ส่วนนมสดของสวนจิตรฯ 33 บาทเท่านั้น (สดมั่นใจไม่ผสมนมผง) เป็นอันว่ารายการซื้อของครั้งนี้ของหนูประหยัดเงินไปได้เกือบ 30 บาท แถมยังสบายใจว่าเงินที่จ่ายไปให้โครงการหลวงจะถูกนำใช้พัฒนาการเกษตร ในส่วนโครงการพระราชดำริต่างๆ เป็นประโยชน์กับประเทศจริงๆ ไม่เหมือนกับของข้างนอกที่แพงขึ้นเอากำไรไปให้พ่อค้าคนกลาง (เพราะข้าวที่ชาวนาขายได้ราคาดีๆ ป่านนี้ยังอยู่ที่โรงสีค่ะ ส่วนที่มาขายแพงๆ ตอนนี้เป็นข้าวที่พ่อค้าซื้อมาถูกๆ แล้วมาเกาะกระแสขึ้นราคา หนูรับไม่ได้จริงๆ)
งวดนี้ประหยัดได้หลายบาท ต้องให้รางวัลตัวเองหน่อยนะคะ หยิบไอติมรสมินต์ของสวนจิตร (1 ถ้วย 12 บาท) อร่อยมากๆ หอมหวานเย็นชื่นใจ เหมือนกับร้านของในหลวงที่พึ่งให้เย็นใจในวันที่ของแพง