อยากเล่าให้ฟังบ้าง (ไปชลบุรีมา)

ลุง วรรณที่รัก

อ่านที่ลุงเล่าเรื่องลง blog แล้วหนูอยากเล่าเรื่องของหนูให้ฟังบ้าง เมื่อวันอาทิตย์ก่อนหนูไปชลบุรีมาจ๊ะ แวะไปเที่ยวพนัสนิคมด้วย ไปชลบุรีมาหลายครั้งไม่เคยแวะเข้าไปเลยค่ะ เพิ่งทราบว่าที่นี้เค้ามีชื่อเรื่องเครื่องจักสาน อ.เอกท่านอยากได้ตะกร้าหวายสำหรับใส่ขวดน้ำหกขวด เน้นนะคะว่าหกขวด หนึ่งก็ไม่ได้สี่ก็ไม่ได้ต้องหกเท่านั้น กว่าจะหาแหล่งขายได้ก็ขับรถวนไปวนมาในอำเภออยู่สองรอบ จนเจอป้ายบอกทางไปตลาดจักสานก่อนถึงตัวตลาดมีป้ายเล็กๆ เขียนว่า "ศูนย์เครื่องจักสานใหญ่ที่สุด" หนูรีบเลี้ยวรถเข้าไปเลยค่ะ คิดว่าเจอแหล่งขายส่งใหญ่ที่สุดแล้ว ใหญ่จริงๆ ค่ะหนูเคยไปที่อ่างทอง อยุธยา มาแล้วยังใหญ่สู้ที่นี้ไม่ได้เลย กระติบข้าว กระด้ง กระบุง เปล ดูๆ แล้วแต่ละใบน่าจะจุได้ห้า หกคน ของแต่ละอย่างชิ้นใหญ่จริงๆ เจ้าของคงเป็นคนที่ชอบทางด้านนี้มาก ที่ศูนย์จักสานนี้มีพื้นที่รอบๆ ไม่กว้างนัก กะๆ ด้วยสายตาน่าจะประมาณ 80 ตารางวาได้ แต่บรรยากาศดีมากพอเลี้ยวรถเข้าไปบนถนนโรยกรวด จอดรถได้ซักสองสามคัน รั้วข้างบ้านเป็นรั้วลวดหนามธรรมดาแต่ปลูกต้นไม้เต็มไปหมด หนูเลือกจอดรถใต้ต้นหางนกยูงต้นใหญ่ที่โคนถึงกลางต้น มีกล้วยไม้นับสิบวางไว้บนตอไม้(ที่ตายแล้ว)บ้าง แขวนไว้ตามต้นบ้าง แต่ที่น่าดูมากเพราะมีดอกแทบทุกต้นเลยค่ะหลายสีไปหมด ทั้งม่วงเข้ม ม่วงลาย ส้มสด ขาวขลิบแดง ฝั่งตรงข้ามกันทำเป็นอ่างน้ำพุไม่ใหญ่มากกว้างซักฟุตได้ รอบๆ อ่างมีกล้วยไม้วางไว้เต็มไปหมด ริมรั้วหน้าบ้านอีกด้านเป็นโรงโล่งๆ มีอุปกรณ์สาธิตการจักสาน มีรูปถ่ายคนที่แวะมาเที่ยวด้วยค่ะ
เดินตามสนามหญ้าเล็กๆ เข้าไปเป็นส่วนอาคารที่แสดงเครื่องจักสานขนาดใหญ่ จะว่าเป็นเรือนไทยก็ไม่ใช่ทีเดียว เพราะนอกชานเทปูนรอบมีหลังคาสูงวางเครื่องจักสานชิ้นใหญ่ได้หก เจ็ดชิ้น แต่ละชื้นสูงเมตรครึ่งเห็นจะได้วางอยู่บนแท่นปูนสูงครึ่งเมตร (เจ้าของคงกลัวโดนน้ำ หรึกลัวคนปีนลงไปเล่นเลยวางไว้สูงเชียว) หนูลองจับๆ เคาะๆ ดู กระบุงใบยักษ์แข็งมากเลยค่ะ สานด้วยเส้นหวายขนาดเซนต์หนึ่งได้ ทาทับด้วยเลคเกอร์อีกทีคงกันแมงกินมั๊งค่ะ ส่วนตัวเรือนเป็นเรือนไทยฝาไม้ขัดยกพื้นสูงต้องเดินขึ้นบันไดไปอีกห้าขั้น หนูชะโงกดูข้างในเป็นของใช้ในบ้าน (แต่ขนาดปกตินะคะ) พอลงบันไดมาเหลือบเห็น"สมุดเยี่ยม" พลิกๆ ดู มีคนมาเกือบทุกวันเลยค่ะ นานาชาติซะด้วย อย่างก่อนหน้าเรามาก็มีฝรั่งมาจากรัฐไอโอว่า บังคลาเกศ จีน ญี่ปุ่น ก็มีนะคะ ใครมาก็เขียนลงไป เจ้าของคงมีความสุขกับการพบปะผู้คนได้เล่าถึงวิธีทำเครื่องจักสานมากกว่าขายของนะคะ
สรุปว่าที่นี้ อ.เอกก็ยังไม่ได้ตะกร้าหวายที่ต้องการ มากัน 3 คน คงมีหนูคนเดียวที่เดินชื่นชมของพวกนี้ อีก 2 คนเค้ามัวแต่ถามทางไปซื้อของอยู่ สงสัยหนูจะเป็นพวกเสพความงามทางจิตใจมากกว่านะคะ (ความจริงคือไม่มีตังค์ อาศัยแค่ลูบๆ คลำๆ)

ติ๊ดตี่